انواع اصلی ریخته گری عبارتند از:
ریخته گری ماسهای قدیمیترین و متداولترین روش ریختهگری است. در این روش:
– از قالب ماسهای یکبار مصرف استفاده میشود.
– برای ساخت قطعات پیچیده کوچک تا بزرگ (از چند گرم تا چند تن) کاربرد دارد.
– فرآیند شامل قالبسازی، بستن قالب، ریختن مذاب، خنککاری، خارج کردن قطعه و برشکاری است.
– در صنایع مختلف مانند خودروسازی، هوافضا و ساخت ماشینآلات کاربرد گسترده دارد.
در این روش:
– از قالب نسوز با دقت بالا استفاده میشود که از الگوی مومی ساخته شده است.
– برای تولید قطعات با هندسه پیچیده و دقت بالا مناسب است.
– قطعات کوچک و با جزئیات دقیق تولید میشوند.
در این روش:
– قالب با سرعت بالا میچرخد و همزمان فلز مذاب درون آن ریخته میشود.
– نیروی گریز از مرکز باعث توزیع یکنواخت فلز مذاب میشود.
– برای تولید قطعات استوانهای و با تقارن محوری مناسب است.
– به دو صورت افقی و عمودی انجام میشود.
در این روش:
– فلز مذاب تحت فشار بالا به درون قالب فلزی تزریق میشود.
– برای تولید انبوه قطعات کوچک تا متوسط با دقت ابعادی بالا مناسب است.
در این روش:
– فلز مذاب به طور پیوسته به داخل قالب ریخته میشود و به تدریج جامد میشود.
– برای تولید مقاطع طویل مانند لولهها و تیرآهن مناسب است.
این روش:
– ترکیبی از ریختهگری و شکلدهی است.
– مذاب در محدوده دوفازی جامد-مایع تحت تلاطم قرار میگیرد.
– سپس با روشهای شکلدهی مانند اکستروژن یا آهنگری به شکل نهایی درمیآید.
هر یک از این روشها مزایا، معایب و کاربردهای خاص خود را دارند و انتخاب روش مناسب به عواملی مانند جنس قطعه، پیچیدگی هندسی، دقت مورد نیاز و حجم تولید بستگی دارد.
